من یک معلمم: آخرین روز

از بدو ورودم به مدرسه متوجه حس و حال عجیب بچه­ها شدم.

کلاس سوم پسرانه همیشه خلوته. همیشه دو سه نفری هستن که یا کار دارن و نمی­تونن بیان مدرسه و یا اصلن حوصله مدرسه ندارن. دو نفری همیشه خواب آلودن و به خصوص از وقتی رحیم عباسی ترک تحصیل کرده دیگه رسمن کلاسشون سوت و کور شده. برای من که جای خالی رحیم با تمام اذیت­هایی که برام داشت همیشه اون میز آخر کنار بخاری خالیه.

وارد کلاس سوم دختران که شدم همه شاد بودن. خودشون حرف فروغ رو پیش کشیدن و یکی یکی شعرایی رو که حفظ کرده بودن برام خوندن. پر از لحن یکنواخت روخوانی دانش­آموزی. پر از آرامش! هیچ وقت شعر­های فروغ رو با اون معصومیت نشنیده بودم. خیلی ذوق کرده بودم.

بعد شعر خوانی، کمی یاد خاطرات کردیم و من هم بالای منبر رفتم. از خاطرات امسالمون می­گفتم که کدوم قسمتاش برای من جالب بود. کم کم می­تونستم قطره­های اشک رو تو چشاشون ببینم. توی زنگ تفریح بود که فهمیدم کل روز رو، دخترای سوم راهنمایی یا داشتن گریه می­کردن و یا داشتن اونایی رو که گریه می­کردن دلداری می­دادن. برام خیلی عجیب بود. تا جایی که من از دوران راهنمایی خودم یادم میاد هی داشتیم روزشماری می­کردیم که مدرسه تموم شه و راحت بشیم. ولی ازونجایی که یه همچین حسی رو آخرین روزای دانشگاه تجربه کرده بودم می­تونستم بفهممشون.

کلی دفتر خاطرات با طرح جومونگ و سوسانو و آیشواریا رای اومد دستم که براشون یادگاری بنویسم و چقدر کار سختی بود.

کلاس دوم مثل همیشه خنده بیشتری داشت. هم من هم بچه ها. هم فروغ خوندیم هم انشا نوشتیم و هم زبان خوندیم.

یه جورایی احساس می­کردم بچه های بخصوص سوم دختران منتظر یه اتفاقی هستن. این انتظارشون اذیتم می­کرد.

سوار ماشین شدم و با لبخندی که به عنوان خداحافظی به بچه­های در حال بیرون رفتن می­دادم منتظر شدم تا در رو باز کنن.

یکی از همون سومیا اومد کنار پنجره تا یه چیزی بهم بگه. ترس داشت از سر و روش می­بارید. دستاش می­لرزید. شیشه رو دادم پایی.

- آقا می­شه یه چیزی بهتون بگم؟

نمیتونستم حدس بزنم چی می­خواد بگه ولی ازونجایی که دختر کم حاشیه­ای بود با تکون دادن سر و لبخند قبول کردم.

- آقا ... دو ساله شما رو دوست داره. حالا شما چی می­گین؟

من یخ زده بودم. توی مدرسه اولین اشتباه رفتاری از معلم مساوی آخرین فرصت معلمی توی اون مدرسه است. همیشه خودم رو آماده رفتارای پیش­بینی نشده می­کنم. ولی با این حال...

سال پیش هم یه همچین قضیه­ای (ولی نه به این شدت) توی همین کلاس پیش اومده بود. البته با این تفاوت که ... به خودش جرأت نداده بود انقدر مستقیم عمل کنه و فقط به مدیر با گلایه گفته بود بچه­ها می­گن من و آقای محمدی قراره با هم ازدواج کنیم!

من هم اولین جلسه بعد شنیدن این خبر انقدر تند با همشون برخورد کرده بودم و بهشون فهمونده بودم که اصلا فکر این چیزا رو هم از ذهنشون خارج کنن، که بعد اون، همه خیالشون از من و خودشون راحت بود.

همه بچه ها و خود ... هم واستاده بودن تا جواب منو بشنون. درس ... بهترینه. حداقل تو درسایی که با من دارن خیلی خوبه. مطمئن بودم جواب من قراره تو همه امتحانا تش تأثیر بذاره.

جواب دادم:

- ... بیجا کرده با تویی که همچین پیغامی برای من آوردی.

محکم گاز دادم و از پیششون رفتم.

.

.

.

...........................................

پ.ن: از تمام دوستای عزیزم بابت اینکه نمیتونم بهشون سر بزنم معذرت میخوام.

اینروزا یکم زیادی حالم بده.

برمیگردم...

پ.ن: از دو تا دوست عزیزم که برای بچه هام از اون راه دور کتاب فرستادن بی نهایت ممنونم.