من یک معلمم 8: آتیش

زنگ آخر بود و تازه بچه ها یاد گرفته بودند که روی ساعتهای مقوایی خودشون هر ساعتی را که من به انگلیسی میگفتم نشان بدن و هر ساعتی هم که من روی ساعت مقواییم میساختم رو به انگلیسی بگن.

سرم رو چرخوندم و دیدم بخاری نفتی که گوشه کلاس بود، آروم آروم خم شد و افتاد زمین.

چشم بهم نزدم که آتیشی به قد خودم و یه کم بزرگتر کنار بخاری بلند شد.

بچه ها و به خصوص دختر ها جیغ و داد کردند.

همه که میخواستند به طرف در که کنار همون بخاری بود فرار کنن تا میتونستم خونسرد ولی با صدای بلند گفتم:

همه بشینین سر جاتووون. فقط پچه های اون میز اول برن عقب وایستن.

نفت مخزن بخاری به سرعت داشت میریخت رو زمین و آتیش رو بزرگتر میکرد.

دویدم به طرف آتیش و از توش رد شدم در رو باز کردم و مخزن رو برداشتم و انداختم تو سالن مدرسه.

شلوغترین فرد کلاس (مسعود اکرادی) رو دیدم که از اون میز آخری و از ته کلاس قبل من دویده بود بیرون. انقدر تند که من اصلا ندیدمش. با اون جسه کوچیک و لباس مردونه و دندونای یکی در میون لبخندی زد و گفت: آقا کم مونده بود بسوزما. (البته به ترکی)

سریع برگشتم و با لگد بخاری که داشت میسوخت رو از محل آتیش کنار زدم.

دویدم پنجره رو باز کردم.

دود کل کلاس رو گرفته بود.

از بچه ها خواستم یکی یکی از کنار آتیش رد شن و برن بیرون از کلاس.

همین که میخواستم بدوم و دست به دامن کپسول آتش نشانی شم آتیش یهو کم شد و دیگه خطر رفع شد.

اتفاقا زنگ تفریح اول امروز بود که یهو چشمم به کپسولی که تا حالا ندیده بودم افتاد و یه نگاهی بهش انداختم و ناخوداگاه با خودم گفتم:

یادم باشه کپسول کجاست... آدم که کف دستشو بو نکرده...