من یک معلمم 5

پایم را که از خانه بیرون میگذارم سرمای سرد و خشک که با نفسم از بین شالی که دور صورت و گردنم بسته ام، دماغم را میسوزاند. اولین قدم را که میگذارم یخ های بسیار سرد شده که در اثر بارش برف پریروز و گرم شدن موقتی ظهر دیروز و سرمای شدید شب گذشه به وجود آمده است، خش خش خود را آغازمیکنند. ناخوداگاه احساس سر خوردن بهم دست میدهد. میدانم اصطحکاک زیر کفشم با یخ ها آنقدری است که سر نخورم ولی طبق عادت راه رفتن در سرما بسیار با احتیاط قدم میگذارم. احتیاط اضافیم مرا به خنده وا میدارد. چه مزخرف است که میدانی سر نخواهی خورد و اینطور مثل من راه میروی.د

قدم ها را تا خیابان ادامه میدهم که کم کم تصاویر آشنای همه ساله در ذهنم تکرار میشوند. باید پایین را نگاه کنم چون دیگر اصطحکاک هم کمتر از آن است که به راحتی بشود راه رفت. بچه های زیر و درشت، هر یک مسیر خود را به طرف مدرسه ی خودش گرفته اند و سر به زیر و آرام، بدون اینکه حتی با بغل دستی همیشگی خود حرفی بزنند راه میروند. بخار دهانشان هم به محض خارج شدن از دهانشان ناپدید میشود و این نیز نشان از سردی بیش از حد هوا دارد. هر از گاهی هم آدم بزرگ ها را میبینی که کمی سیاهتر دیده میشوند و همان راه همیشگیشان را پیش گرفته اند. ناراحت و عصبانی از اینکه قدمهایشان را نمیتوانند طبق عادت معمول بیندازند.د

من هم همان راه سالیان گذشته ام را میروم. همان مسیر همیشگی از خانه تا مدرسه ام. احساس خوبی دارم. برف صاف زیر پایم مرا برای یک سر خوردن جانانه اغفال میکند. پاهایم هم ناخوداگاه سرعت میگیرند و آماده دویدن برای سر خوردن های همیشگیم روی برف میشوند. به سختی جلوی پاهایم را میگیرم و باز با احتیاط بسیار و زور زیاد برای حفظ تعادلم سرعتم را کم میکنم.د

همه چیز آماده است. برفی که از دیروز آنقدر لاستیک ماشینها رویش سر خورده که مثل شیشه صاف شده، کفش های من هم که خیلی وقت است میپوشمشان و کف آنها کمی صافتر از آن است که نگذارد فاصله زیادی را سر بخورم. تازه آن ماشین بزرگ و مزخرف شهرداری هم که ماسه و نمک میپاشد و برف های صاف شده را خراب میکند خواب مانده و نیامده. اما من باید جلوی خودم را بگیرم و سر نخورم.د

من دیگر یک معلمم.د